15 JAAR ITALIË IN DE POLDER

Gisteren 15 jaar geleden schreef ik mij in bij de KVK en startte ik mijn eigen autobedrijf. Wat een tijd. 15 jaar.
Ik had geen geld. Het enige kapitaal dat ik bezat zat vast in mijn toenmalige motorfiets. Een Ducati 996. Ik was naar de bank in Schagen gegaan voor een startkapitaal. Ik werd geholpen door een jongen van toen ook mijn leeftijd. Na een paar minuten overleg kwam hij bij me terug aan de desk.

‘Ik heb het even overlegd maar ik kan niets voor u doen.’
Oh. Waarom dan niet?
‘Nou, er zijn twee branches waarin we geen geld willen uitlenen aan starters: autobedrijven en horeca.’
Ok maar er ik moet toch wel iets kunnen lenen?
‘Ja als u met een heel goed plan komt dan misschien 10.000 euro.’
10.000 euro. Ja, dan kan ik een bureau kopen, een computer, een auto en een aanhanger voor achter die auto, maar dan is het ook op en heb ik geen geld meer over om handel te kopen om op die aanhanger te zetten.
Ik ging niet mijn tijd verdoen om een plan te schrijven voor 10.000 euro.
Ondertussen had ik wel een locatie gevonden. In Wieringerwerf. Een perfect plein bij een bestaande garage. Ik kon dat huren en dan zou ik auto’s gaan verkopen aan iedereen die bij die garage in onderhoud was. En daarnaast kon ik proberen Alfa’s aan de man te brengen.
Nu alleen nog de munten. Ik verkocht mijn Ducati. Dat was de eerste 7.000.
Daarnaast belde ik de man bij wie ik ooit in de autobranche was begonnen, 5 jaar daarvoor. Jan Jong.
'Jan ik heb een plan en ik wil het graag bij je komen uitleggen want ik wil geld van je lenen om mijn eigen business te beginnen.'

ik mocht op zondag bij Jan op visite om mijn plan uit te leggen (althans, dat dacht ik).
Die zondag brak aan. Ik had alles uitgeschreven. Mijn berekeningen gedaan, ik wist mijn kosten, ik wist wat ik moest draaien en ik wist hoeveel ik er moest verkopen. Ik wist hoeveel geld ik nodig had en ik wist hoe snel ik dat terug zou kunnen betalen. Ik had het allemaal in mijn hoofd.

Ik drukte op de bel. Jan deed open.
We gingen zitten in de woonkamer. Jan zijn toenmalige vriendin was er ook. En na wat gepraat over uitgaan, het leven op aarde en de bloemen en de bij’tjes moest ik nu toch maar eens mijn plan uitleggen.

Maar dat vond Jan niet nodig.

‘Hoeveel heb je nodig? ‘

75.000 euro.

‘Dat is goed.’

Ehh. Ok, maar wil je niet weten wat ik ga doen? Ik kan het je uitleggen.
‘Nee dat komt toch wel goed zeker?’

Ja.

Ok.

Regel het maar met mijn boekhouder en dan betaal je het in 5 jaar terug plus rente.

Dat is goed.

284 auto’s verkocht ik dat eerste jaar.

Na anderhalf jaar besloot dat ik mijn bedrijf meer cachet wilde geven en verhuisde ik naar een mooi pand. Een showroom aan het water. Alles wat ik in die eerste anderhalf jaar verdiend had stopte ik daar weer in. Ik kocht verlichting, liet een tegelvloer leggen, kocht een nieuw bureau, een vaatwasser en een schrob-machine, liet wanden plaatsen en schreef 'Italië in de polder' in een 15 meter lange sticker op de glazen gevel. Ik had mensen voor me werken, sloot een deal met een garage die verderop in de de straat zat om de auto’s klaar te laten maken en ging volgas.
En op een ochtend toen die nieuwe winkel klaar was stond ik in de hoek van de showroom te stofzuigen. Het was vroeg en de zon scheen net dat hoekje binnen waar ik stond. Ik had veel stress want ik had elke piek die ik had verdiend uitgegeven aan mijn nieuwe winkel.. En ik weet nog heel goed wat ik toen dacht. Ik dacht op dat moment: als ik hier volgend jaar nog steeds stof mag zuigen dan ben ik een gelukkig man.

Dat kwam goed.

5 jaren gingen voorbij. Mensen wisten ons te vinden. Ik voegde Maserati en Fiat aan het gamma toe. Mensen kwamen van steeds verder. We kregen zelfs klanten uit België en Frankrijk.
Ik besloot dat ik een grotere winkel wilde. Een eigen pand. Dus ging opnieuw naar de bank. De bank vond het te vroeg om te gaan bouwen. 'Het gaat net goed Sam. Je moet het nu niet doen. Het is te vroeg.'
Ik vond het niet te vroeg en ging op zoek naar een locatie. De crisis brak uit. En ik werd ziek. De handel ging door. Ik verloor mijn vader aan kanker, werd zelf nog zieker, verbrak mijn relatie. Ging lopen. Lopen en nog eens lopen. Want daar voelde ik me goed bij. Dagenlang. Werd na een jaar weer beter. Voelde me weer goed, reed op oudejaarsdag naar de zaak toe en besloot toen ik ter hoogte van Spierdijk op een B-weg reed opeens: Ik ga het gewoon doen. Stapte op de zaak uit de auto, liep naar binnen naar mijn collega Sven, en zei: Sven, we gaan bouwen. Pakte de telefoon, deed een bod op een stuk grond dat ik al heel lang mooi vond. Kreeg twee weken later akkoord, kreeg de bank mee. Niet veel later ging de eerste schep de grond in.

Die nieuwbouw liep best wel uit de hand. De bank wilde me het geld lenen als ik 10 procent van de totale investering zelf contant in zou brengen. ‘Tot hier gaan we en de rest betaal je zelf.’ Dat moest lukken dus dat deed ik. Maar de bouw werd vervolgens duurder en duurder.
‍
Ik bereikte een punt waarop het bedrag dat ik zelf bij moest leggen meer dan verdubbelde.
Ik bleef rekenen en rekenen maar hoe ik ook rekende, ik kwam niet meer uit. Elke extra euro ging ten kostte van mijn voorraad. Uiteindelijk was mijn conclusie dat als de bouw klaar zou zijn ik een hele mooie winkel zou hebben, maar bijna geen auto meer om erin te zetten.

Dan was er nog maar één oplossing. Stoppen met elke avond rekenen en zoveel mogelijk auto’s verkopen. Elke deal was er een. Elke deal was bloed door de aderen. Benzine in de motor. Elke deal was adem. Elke deal was zuurstof in mijn bedrijf en in mijn lijf en in mijn hoofd.

Dat jaar draaide ik mijn beste jaar ooit. 430 auto’s verkochten we in 2012.
En ik had nog meer mazzel. De bouw liep uit waardoor ik een onverwachte meevaller had, de slotsom hoefde ik pas een half jaar later te betalen dan ik gebudgetteerd had.

Inmiddels zijn we 8 jaar verder en lees ik dus vanmorgen in mijn mail dat het 15 jaar terug is dat ik begon.

Ik vind het daarom vandaag een hele mooie dag om iedereen te bedanken die mij in de afgelopen jaren heeft geholpen. De mensen die klant bij ons zijn of in de afgelopen 15 jaar zijn geweest, de mensen die hier vandaag werken en iedereen die hier heeft gewerkt, de mensen die hier hebben gebouwd, bijgedragen, meegewerkt, de talloze chauffeurs die voor ons rijden, iedereen die ik wel eens bel met de vraag ‘heb je wat te doen vandaag of zou je misschien vanmiddag….’,
‍
De mensen die ons bezoeken, die meewerken aan onze video’s of andere ideëen, de mensen van ABN Amro die mij hielpen nieuw te bouwen in een tijd waarin in heel Noord-Holland niet één hijskraan te zien was, iedereen die met ons samenwerkt of in de afgelopen jaren met ons heeft samengewerkt, en iedereen die op een bijzondere manier mee heeft bijgedragen de afgelopen jaren: Jan Jong, Liesanne Schoon, Jan Steers, Mike Meijer, Axel von Meyenfeldt, Steven Koopman, Joost Appers, Jan van der Linden, Okke Jansma, Laurens Bosschaart, Jan Piet Spaans, Theo Steur, Willem Kooijman, Joop Koorn, Arjen Zuidema, Wybren Vlietstra, Geert Klaver, Sander Rossenaar, Arjen van Dam, Koen Spaansen, Robin Tielens, Nick Zonneveld, Cor Steur, mijn moeder, en vele vele vele anderen.

Dankjulliewel. We plakken er nog 15 jaar aan vast.

Ik ga lekker stofzuigen. 🍀

‍