Dit is het stuur van mevrouw Jaspers.

Mevrouw Jaspers is een hele leuke klant van mij, waar ik in het begin een beetje aan moest wennen. In het begin kon ik niet zoveel hoogte krijgen van Mevrouw Jaspers. Ze kwam altijd met haar man en haar boomlange zoon (2 meter plus) maar ondanks dat zij zonder uitzondering met z'n drieën waren was één ding altijd heel duidelijk: als er zaken gedaan moesten worden deed je dat met Mevrouw Jaspers. Toen ik na de derde of de vierde auto die ik aan Mevrouw Jaspers verkocht haar echt begon te waarderen, en inmiddels ook bij haar thuis erwtensoep had gegeten nam ze af toe als ze naar onze zaak kwam erwtensoep voor me mee (ik praat nu over 2003 / 2004).

Op een dag kwam Mevrouw Jaspers bij me op de zaak en liet mij een advertentie zien van een witte Alfa 147 2.0 5-deurs die bij Alfa Creemers in Roermond stond. Toen nog een hele jonge auto. We praten nu over 2008 en die auto was als ik het mij goed herinner 2 jaar oud. 'Die wil ik' zei ze. 'Ga het maar voor me regelen'. Ik werkte toen niet meer bij de dealer maar had inmiddels mijn eigen zaak in Heerhugowaard dus ik pakte mijn oprijwagen en reed naar Roermond. Daar aangekomen stond een nieuwe 147. Gewoon tsikkie tsjakkie helemaal strak, spik en span gepoedeld. Een typisch geval als ze mooi is mag ze mee naar huis. Dus ik rekende de auto af, laadde haar op, reed Roermond uit en ging terug richting het noorden. Na een paar kilometer ging de telefoon. Mevrouw Jaspers.

Dag Mevrouw Jaspers, hij is mooi hoor!

'Ja maar hij is toch wel écht wit hè? Want als 'ie dat roomwit is dan moet ik hem niet!"

Ehh... Ja ehh ( hij was dus roomwit ). Ik keek door de achterruit van de vrachtwagen. Het regende. Donkere lucht. Maar hij was toch wel roomwit.

Hij is mooi wit hoor Mevrouw Jaspers!

'Als het maar wit is!' Anders ga ik er niet in rijden!

Ehh ja mevrouw Jaspers dat komt wel goed! Ik zie u vanmiddag...

Die terugweg heb ik wel 300 keer door het achterraam van de vrachtwagen gekeken. Maar hoe vaak ik ook keek, die 147 werd er niet witter van. Maar, ik ben een positief mens, dus ik dacht: misschien straks met de zon erbij en wat ander licht...

Op de zaak aangekomen snel de auto van de kar af gereden, droog gelapt en naar binnen gereden voordat ze kwamen. Binnen leek hij wel nóg geler. Dus toch weer naar buiten. Ja daar was hij witter.

Hij stond nog maar net op zijn plek of daar kwam de familie Jaspers het pad op rijden. Met z'n 3'en stapten ze uit. Mevrouw Jaspers voorop, meneer Jaspers er achteraan, daarachter de grote zoon. Mevrouw Jaspers keek uitdrukkingsloos. Meneer Jaspers was uitdrukkingsloos. De grote zoon was uitdrukkingsloos. Ze stonden buiten bij de auto en mompelden wat met z'n 3'en. Ik kon het niet verstaan. Ik liep naar buiten. Hij is mooi hé!? Riep ik...

Mevrouw Jaspers keek me aan.

'Ik hoef hem niet' zei ze.

'Je brengt hem maar terug.'

Maar, wil u niet...

'Ik ga er niet in rijden.'

Kom, anders gaan we even naar binnen, zei ik.

Ze liepen met z'n 3'en achter me aan. Gingen aan mijn bureau zitten. Hoe gingen we dit nou weer aanpakken...

De man en de zoon keken me strak aan.

Mevrouw Jaspers keek me strak aan. Het was zo'n moment waarop je het gevoel hebt dat je iets verkeerd hebt gedaan maar je weet eigenlijk niet wat. En je had alles toch goed bedoeld?

Mevrouw Jaspers begint te lachen.

Ze me in de zeik genomen.

Wat een figuur...

Ze wist dat hij roomwit was.

Zij lachen. Ik lachen. Ik blij.

Zij blij.

Ze vond hem hartstikke mooi.

'Maar ik wil er wel een houten stuur in!'

Toen heb ik dit houten stuur voor haar besteld. Volgens mij heeft ze hem van me gekregen. Een paar dagen later haalde ze de auto op en ze heeft er volgens mij twee of drie jaar mee gereden.

Na een paar jaar ruilde ik hem weer in en heb ik het houten stuur terug gewisseld en bewaard voor het geval dat ze nog een keer een 147 bij me zou kopen.

Dat is inmiddels 11 geleden. Ik denk niet dat het nog gebeurd.

Dit is het stuur van mevrouw Jaspers.

‍